Bootbouwer Simon Davids uit Medemblik is trots op elke boot die hij bouwt. “Het is alsof je een kindje loslaat in de wereld.”
De vloer in Simons werkplaats glimt van de gemorste epoxy. Daarmee maakt Simon zijn boten zo sterk dat ze honderden jaren mee moeten gaan. Eerst gaat er glasvezel over de houten romp en daarna epoxy. Veel epoxy. “Dat is het magische van het proces, elke keer dat je de epoxy aanbrengt, dat de boot dan helemaal helder wordt”, aldus Davids.
“Ik heb voor mijn eigen kinderen ook een boot gebouwd. Die wordt nooit verkocht.” “Het is wel een kinderkano, dus ze passen er niet meer in, maar dat is een erfstuk.”
Bij smid Arno Kouwenhoven in Amsterdam ligt het metaal tot aan het plafond. Zijn werk is te zien van Tuschinski tot Carré. Er is dus nog genoeg te doen voor een smid in de 21e eeuw.
De smidse uit 1861 draait goed. Zo goed zelfs dat het betreden van de werkplaats een soort hindernisparcours is geworden. Het ligt er vol met spullen waaraan gewerkt moet worden.
Vandaag maakt hij gevelankers voor het oude werkspoor theater. Dat zijn de metalen pinnen waarmee vloerbalken aan de gevel worden vastgemaakt. Dat lijkt een simpel klusje, maar “het metaal is tegenwoordig heel hard en het koelt ook veel sneller af dan vroeger. Het moet daarom meerdere keren worden verwarmd”. Daarnaast moeten er voor extra versieringen speciaal gereedschap worden gemaakt. Als ergens een krul aan moet zijn daar soms wel drie mallen voor nodig die Arno zelf in elkaar last.
Een hoop werk voor dingen die er soms simpel uitzien, maar voor de klanten van Arno is dat het waard voor een stuk metaal dat met de hand in vorm is geslagen.
René Treumann is geen drukker, maar noemt zichzelf grafisch kunstenaar. “Boekdrukkunst heet het toch? Het is kunst! Passie is het ook, anders zou ik wel achter de geraniums gaan zitten.”
In plaats daarvan zit René Treumann met een kop thee tussen zijn letterkasten. Daarmee staat de drukkerij vol, maar die ene letter die hij eigenlijk wilde hebben zit er niet tussen. “De Futura als schreefloze letter is magnifiek! We hadden hem vroeger in het drukhuis, maar hij is verkocht. Eigenlijk had ik hem toen moeten kopen.”
De letters die hij wel heeft zijn decennia oud. “Het is niet perfect. In zijn imperfectie heeft het zijn charme”, vindt Treumann. “Ik zeg het er ook altijd bij tegen de klanten. Die zeggen: Dat vinden we juist mooi!”
De drukkerij zit al sinds de jaren ’60 op de Haarlemmerdijk en er is in die tijd weinig veranderd. Dat zal voorlopig ook niet gebeuren als het aan René ligt. “Ik hou wel van die oude spullen”, mompelt hij bijna, terwijl hij over zijn winkel uitkijkt en de toeristen voor het raam gadeslaat.
Het meest trots is hij op de nieuwjaarskaart die hij dit jaar heeft gedrukt. Een kaart met een lange trein erop. “Daar zitten zeker vier á vijf drukgangen in. Dat is wel een kunstwerkje”
Benjamin Kamps 